Beperkte actie in het minituintje en daarbuiten...

De winter duurde heel lang dit jaar - in mijn beleving dan. Maar het werd voorjaar, de narcissen in de tuin begonnen te bloeien, en de maagdenpalm in de schaduw; aan de zonzijde kwamen de blauwe druifjes tevoorschijn en de grotere klokjeshyacinthen ;de aardbeiplanten werden groter en de kruiden - salie en rozemarijn, lavendel in een bak en de pot pepermunt - waren toch niet helemaal bevroren in die paar nachten van min 20 graden!

Het mos tierde welig en oma haalde het in hele plakken eruit... nooit meer doen! Want nu lag er losse aarde bloot, onweerstaanbaar voor de katjes van een medebewoonster.... alle goede raad heeft oma opgevolgd: koffiedras, daar kunnen ze niet tegen - sterke geuren, daar kunnen ze niet tegen, of gemalen peper, moeten ze niezen... alles kletsnat houden helpt een beetje, doornentakken van de acacia helpen een beetje, alles dicht laten groeien helpt het meest! Maar dat is een zaak van lange adem "laten groeien"

De aardbeien staan in bloei en hebben ook wat vruchtjes aangezet, de eenjarige kruiden staan in zaaibakken op het rek en de houten bank, net als de nieuwzeelandse spinazie - die gaat oma in bakjes aan de schutting hangen, want hij maakt lange ranken, als alles naar plan verloopt.

Nu heeft het zelfs een beetje geregend na al die zonnige droogte, die met 3 gieters water wel bestreden kon worden, maar toch effectiever lijkt als het echt uit de hemel valt!

En ook oma Roodkapjes actieradius, die in de winter wel erg beperkt was, wordt weer iets groter. De rug gesteund door stalen baleinen, een stevige wandelstok erbij, en oma loopt als een kievit - alleen niet zo snel (smile) Meer het geschommel van een zwaan, die zich lichter voelt in water dan op land - maar het lukt tot de bushalte, en in de stad, ongemerkt een halfuurtje - niet sjoemelen, oma, je hebt even op een bankje gezeten en 2 keer op een kabelhuisje langs de weg, en een keer op een muurtje gehokt net Humpty Dumpty - gelukkig geen diepe val...

Een hele dag met de trein, dat durft oma nog niet - maar een paar uurtjes in de gratis bus - alle dorpjes weer eens zien, ergens koffie en frambozentaart - het leven is goed!

Gevraagd: mooie Altweibersommer

Wat is dat nu helemaal, zeventig jaar? Een halve eeuwigheid - en gelijktijdig staan sommige indrukken uit de vroege kindertijd duidelijk in mijn geheugen, terwijl de latere jaren zo'n beetje in elkaar overlopen en dan vooral de herinneringen die ik niet onbedingt wil koesteren...
Mijn kinderjaren op Juist waren één groot feest voor een vijf- tot tienjarige; ik had veel vrijheid; het eiland was niet al te groot en tamelijk veilig en mijn oma, toen zo oud als oma Roodkapje nu, maar een stuk vitaler dan ik nu, had veel te doen... ze moest ook wel voor alles zorgen, voor haar oudste broer Hermann die na enkele maanden stierf, haar oudste zus Marie die toen ook in het eilandhospital lag en een beetje ook voor oudoom Emil de man van Marie, die probeerde ons met zijn handwerk - hij was "Stellmacher" een soort houtbewerker - wat extra levensmiddelen te verschaffen... Mijn Oma leerde me dat heel veel planten en bessen en paddestoelen, maar ook mosselen en andere dingen uit de zee eetbaar zijn, waarmee ons menu gezonder en voedzamer werd dan dat van andere vluchtelingen...
Mijn moeder was niet zo kundig in alle weetjes hoe het beste te overleven - ze had de boekhandel geleerd en was in de visverwerking niet zo op haar plaats - maar ze vond een tweede echtgenoot en haalde mij naar Cuxhaven tot ik een paar jaar later toch weer bij oma belandde - die was intussen in de Westerwald beland, in een vluchtelingshuis met weinig comfort maar met een stukje gehuurde tuin - en de hele natuur om het dorp heen, waarvan we nog steeds dankbaar gebruik maakten.
Er werd een huis gebouwd een paar dorpen verder, Vati Bernhard overleed en we waren een vrouwenhuishouding, want oudoom Emil was al gestorven toen ik 13 was, oudtante Marie overleed in mijn 20. jaar en er moest een man in huis komen...
Daar was ik gevraagd: na enkele kandidaten die mijn moeder niet geschikt vond, leerde ik een Nederlander kennen, die in dezelfde stad werkte als ik en trok me zo weinig mogelijk aan van haar afkeuring. Toen we zes jaar getrouwd waren en twee kinderen hadden, gebeurde er weer iets belangrijks: oma die de verbindende kracht en gelijktijdig een buffer tussen ons en mijn moeder geweest was overleed heel kalm op bijna 90-jarige leeftijd - en de oliecrisis kwam eraan, mijn man werd de buitenlander die als eerste ontslagen werd en slechter werk moest aanvaarden, het boterde helemaal niet met moeder en we verhuisden naar Nederland...
Daar woon ik nu al bijna veertig jaar, nog steeds in dezelfde stad - al twintig jaar alleen (dat was mijn eigen keus), mijn ex intussen hertrouwd en in Duitsland wonend, mijn kinderen qua kilometers niet veraf en qua goede verstandhouding heel dichtbij - wat wil een mens meer?
Mijn nachtelijke dromen halen vaak mensen uit het verleden te voorschijn, waarmee ik meestal goede dingen meemaak... en mijn dagdromen gaan over dingen die ik misschien ooit nog zou kunnen doen... als mijn gezondheid wonderbaarlijkerwijs ... nou ja, dagdromen dus!
Maar ik leef nog graag zoals het nu is en hoop er nog enkele jaartjes aan te plakken...

zo voelt zich Oma Roodkapje aan het begin van haar 71. jaar !!

Hoogzomer aan de Rur (later de Roer...)

Gisteren was een stralende dag en Oma Roodkapje mocht met haar zoon en schoondochter een dagje uit...
Na lang nadenken - want het moest niet teveel loopwerk worden - beslisten we naar Monschau te gaan, daar was ik in geen 20 jaar meer geweest!
Punt elf uur werd ik opgehaald en we reden richting Aken en verder... we waren al bijna in de buurt van de Schumachers in Kerpen, maar zagen weinig kans om van hun op de koffie gevraagd te worden... toch liever naar Monschau. Dus werd de tom-tom te voorschijn gehaald; die orderte ons onmiddelijk een U-bocht te maken en terug naar de autobaan richting Aken te gaan; kort voor Aken afslaan naar Brussel en na enkele kilometers mochten we eraf en gingen lager en lager, het dal van de Rur in. Het is niet zo'n grote rivier, maar wel lang. Ontspringt ergens in Belgie of zelfs Noord-Frankrijk en mondt uiteindelijk in ? Juist, Roermond!
We vonden een parkeerplaats, dicht bij het centrum, voor maar 3 euro de hele dag - nou als de verdere prijzen ook zo waren, zaten we goed. Met frisse moed en een zwaar gevoel in rug en buik - net lood in je schoenen maar dan anders... begon Oma Roodkapje aan haar tocht over de middeeleeuwse bestrating, aan een hand de schoondochter, in de andere de wandelstok, zoonlief als gids en baanmaker vooruit... tot we een gelegenheid om koffie te drinken vonden; daar waren we wel aan toe! Ieder een stuk heerlijke Schwarzwälder Kirschtorte, koffie en thee per kannetje, oma betaalt! Heb ik me toch 20 euro in de hand en moet beschaamd vaststellen, er moet nog 3 euro bij...
Daarna lopen we nog een klein rondje over het marktplein, een bruggetje over om in een kerk te kijken, winkeltjes langs de straat en uitkijken naar beschikbare bankjes voor oma - een paar minuten per keer is genoeg en die twee staan er geduldig bij... Wat was ik blij toen de auto weer in zicht kwam!
Nu de toeristische route, zei mijn zoon - en we reden andere serpentines omhoog en over de Hoge Venen, Baraque Michel, bijna 800 meter, dan weer omlaag naar Eupen... en verder omhoog en omlaag tot we na veel omzwervingen in een mooi restaurant dichtbij Wildpark Gangelt (dat Park kenden we al - veel roofvogels, maar ook beren... en ook minder vervaarlijke dieren herinner ik me van jaren geleden) op het terras belandden.
We besloten buiten te eten, in het avondzonnetje... alleen één nieuwsgierige wesp kwam ons storen, en toen een heel gezelschap met kinderen neerstreek, was ook de eenzame wesp verdwenen op weg naar de limonadeglazen!
Om een uur of acht was oma weer thuis, doodmoe maar voldaan over een heerlijk dagje uit, en met vertrouwen in de afloop van nieuwe "avonturen" met de luxe van gezelschap met een vervoermiddel - maar misschien - als de NS klaar is met rails verleggen hier - ook weer op eigen houtje!

Is het al tien maanden later?

Vorige herfst maakte ik nog hele dagen uitstapjes... vandaag de dag ben ik blij als het haal tot de supermarkt in de buurt, zonder op bankjes of kabel-verdeelkasten uit te blazen.
Want de lange winter met ook soms ijs en sneeuw liet een aandenken achter - rugpijn! Ben ik een keertje uitgegleden? Had ik achter de kerstboom moeten blijven zitten?
Ik kwam op het glorieuze idee om nordic walking te leren en vond zelfs een aardige instructeur, die me wel solo-lessen rondom ons gebouw wilde geven. 3 keer heb ik het volgehouden, toen protesteerde mijn rug nog heviger, de witte molletjes voldeden niet meer en wat doet een mens dan? Juist, ik ging naar de dokter. Nu weet ik dat veel van die pijnstillers mij bijkomende klachten gaan bezorgen, maar - er was toch nog iets op recept, paracetamol met iets morfineachtigs erin... perfect de eerste dasgen, geen pijn voor de afwisseling - en toen merkte ik dat mijn ingewanden gingen staken. Eten geen enkel probleem, maar het weer kwijtraken? niets ging meer - meteen gestopt met die wonderbaarlijke pijnstiller en terug naar witte molletjes - en voor het andere probleem zijn er huismiddeltjes, er zijn doktersmiddeltjes... na twee weken aanmodderen kwam ik toch in het ziekenhuis terecht. Grote schoonmaak gelukt - en mijn rugpijn dan? Allerhande onderzoeken, het hele ziekenhuisdossier doorgespit - kwamen ze iets tegen wat ik al jaren voor me uit geschoven had... de gynaecoloog wilde alles verwijderen waar hij voor geleerd had... intussen nog de internist, die wilde de ingewanden beter bekijken of daar iets aan mankeerde (bleek van wel, maar niets wat kwaadaardig kon worden en er moest mee geleefd worden - oké) Dan kwam de gynaecoloog die wilde niet zeggen dat het zeker al kwaadaardig was maar suggereerde wel dat het tijd werd voor een operatie. En mijn rug dan?
Nou, ze hadden een foto van de wervelkolom gemaakt en behalve de 20 jaar oude hernia was er niets bijzonders op te zien; geen doel de orthopeed of reumatoloog daarmee lastig te vallen. misschien zou ook de geadviseerde operatie helpen?
Midden mei de operatie en voor pinksteren al weer thuis - met hulp bij het wassen en verschonen van verband etc. en het genezingsproces ging op zich ook goed. Maar de rug...
Een nieuw bed met traagschuim-matras, een nieuwe burostoel en toetsenbord-plankje op de juiste hoogte maken pijnen minder erg en dragelijk... maar weg zijn ze niet. Elke middag liggen rusten - eerst het herstel, dan de zomerhitte, er zijn legio mogelijke oorzaken... en mijn rugpijn dan?
Tja, als die er nog steeds is, moet er toch wel de pijnpoli aan te pas komen (eindelijk, denk ik want ik had die optie al in de nawinter aangekaart) - afspraak over een maand, ik ben benieuwd!
Nu kan je wel denken, wat een klaagzang...
dat is eigenlijk niet de bedoeling, ik leef nog steeds graag en ben ook nog vol goede hoop dat ik de moerbeiboom in die prachtige tuin in Swalmen nog eens zie - al zal dat wel volgend jaar worden!
Intussen de tip voor thuisblijvers uit de Loesje-kalender: met wat kattenzand, een ficus en een lekkere cocktail heb je zo je eigen strand (het terras en het bankje zijn er al)...

Oma Roodkapje

Zomerdag in de Herfst

Gisteren was Oma Roodkapje naar het Noorden (van Nederland) want daar werd de meeste zon verwacht... met de trein naar Zwolle, want daar zou een "Earthship" geopend zijn - een ecologisch theehuis in een park... Op het station wist niemand waar ik moest zijn, een groep buschauffeurs dacht dat ik een bepaalde streekbus moest hebben, maar die was net weg... ik besloot dus in de stralende zon te gaan lopen. Op een thuis bekeken plattegrond zag de route ook eenvoudig uit en niet té ver, maar in het echt wordt het gauw verwarrend... dus ik vraag aardige mensen en ga ook steeds in de goede richting (smile) maar ben niet zeker - in een buurtwinkel vraag ik nog eens en het meisje aan de kassa heeft geen idee, maar een vrouw die net fruit koopt, weet het precies: stoplichten rechts, Dominicanenklooster links en dan een heel stuk langs een (ander) park, oversteken en je bent er... 20 minuten zowat. Tien minuten en enkele honderden meter verder stopt een auto naast me - de vrouw van net zegt, stap in, ik breng u het laatste stukje, helemaal geen moeite!
Ze loopt nog even met me mee naar de ingang - is het theehuis werkelijk open? - het is, en ik bied haar een kop thee aan - we hebben op het terras in de schaduw genoten van onze groene thee en het praten met elkaar!
Ze is zo'n 15 jaar jonger dan ik, kinderen het huis uit, tijd aan haarzelf zei ze... natuurverbonden, artistiek, haar broer heeft bij de bouw van het theehuis meegeholpen, het restaurantgedeelte wordt gerund door stagiaires van de hotelschool... en ook persoonlijke dingen passeren de revue, zo gaat gauw een halfuurtje om en we nemen afscheid.
Dan ga ik rondkijken: Het Earthship is gebouwd van autobanden die met aarde verzwaard zijn en binnen bestreken met leem (wel schoon stro erin,geen mest zoals ik me herinner van oude vakwerkhuizen in Duitsland) buiten is er een watervast laagje. En duizenden flessen die op sommige plaatsen ook licht doorlaten; op vloeren en wanden zijn mozaieken gemaakt van oude tegels en aan de zuidkant grote, licht schuine ramen, waarboven zonnepanelen. Geen onnodige opsmuk, techniek verstopt in houten kasten... achter de ramen tropische struiken - hibiscus herken ik, en iemand anders zegt hier is een theestruik...
Volgend jaar zal het nog mooier zijn, nu is alles buiten nog in wording... een kruidentuin met uitleg waarvoor die planten gebruikt werden, een bomencirkel, een bijen- en vlindertuin, een vergeten-groenten-tuin, waar nu nog veel bekende groenten staan (de tijd was te kort om alles te realiseren) maar -
ik zie toch iets, wat in Duitsland Nieuwzeelandse Spinazie genoemd werd - een gewas met ranken, je plukt de grote bladeren en het groeit steeds verder... dat moet ik uitzoeken! Ik heb dus voorzichtig een zijtakje met een paar bladeren afgebroken om mee naar huis te nemen - foei - als iedereen dat zou doen, was er niets meer over!
Terug naar het terrasje met nu koffie en appelcake met slagroom - redelijke prijzen ook!
Dan terug naar het station - ik zie een bushalte en er rijdt net een bus weg - toch maar wachten op de volgende, en die komt al na nog geen 10 minuten! En is gratis ook nog want gisteren was het de dag van Overijssel...
Een geslaagde dag - nu maar uitrusten tot het volgende avontuur...

De smaak van moerbeien

Gisteren was Oma Roodkapje voor het eerst in het Parkhof Swalmen. Het is dan wel heel dichtbij, maar lastig te bereiken met openbaar vervoer. Dit weekend open, maar noch ik noch mijn zoon (die aanbod mij daar af te zetten) had gezien dat het gisteren alleen 's avonds open was... Maar de mensen waren alleraardigst - ik mocht rondkijken en zelfs het kopje koffie, in de entree van 2,50 inbegrepen, kreeg ik.
Wat een weelde, die hele tuin voor mij alleen... De hoofdattractie zijn rozen - klimmend, hangend, struik- en stamrozen - in heel veel kleuren. En soms een zoete geur die ik me uit kinderjaren herinner maar niet helemaal thuis kan brengen.
Maar dat is niet alles - heuvels - een met een open theehuisje en een brug naar een andere heuvel (niets voor mij met mijn hoogtevrees (smile!) - maar ook waterpartijen met fonteintjes en bruggetjes... veel coniferen met om deze tijd al nieuwe... hier noemen ze het allemaal "appels" dennenappels b.v. hoewel de meesten meer langwerpig zijn. En esdoorns in alle mogelijke bladkleuren, van groen over groenwit naar roze naar donkerrood....
Een groententuin is er ook - tuinbonen, peultjes, paar rijen aardappels met paarse bloemen, aardbeien met een net eroverheen tegen rovers...
en dan, een stukje verder, een prieeltje op een kruispunt van weggetjes. Een stam met een bankje rondom en bovenaan horizontaal geleide takken vol met wat na vluchtig heenzien wel bramen lijken, van rood naar zwart verkleurend. Maar dat kan niet, want het is nog te vroeg voor bramen! En die stam? Ik graaf in mijn botanische kennis en kom op een moerbeiboom - nog nooit in het echt gezien... en hoe zouden die vruchtjes smaken? Ik raap er een op van de grond, die nog vers en schoon uitziet en proef: Heel zoet, maar het fris-zure van bramen of frambozen ontbreekt.
Een eind verder staat de eigenaar van de tuin met een snoeischaar, en ik vraag hem - dat is toch een moerbeiboom? En kan je de vruchten zo rauw eten? En maakt u er nog iets van - jam of wijn? Nee, maken doen ze er niets van, maar ik mag best een paar plukken, om ze te eten... en dat doe ik dan ook! En bedenk, dat ze misschien voor jam niet zo geschikt zijn, hoogstens in combi met iets zuurs, maar dat wijn wel een goede optie zou zijn - met al die suiker die in alcohol omgewandeld wordt best een koppig goedje!
En bij de koffie in de serre weet ik nog veel meer te vragen maar stel ze niet - ze hebben het druk met voorbereidingen voor de avondopening; ik beloof mezelf, dat ik gauw nog eens terug ga op een woensdagmiddag - juni en juli zijn ze dan open...
Lijn 17 brengt me over Boekoul, Asenray, Thusershof en allerhande verdere omwegen naar het station en de vertraagde lijn 66 (de tunnels zijn weer eens dicht en op de rijksweg staat dus file)
brengt me naar huis...
tot een nieuw avontuur wenkt! Oma Roodkapje

oma is in haar nopjes!

Sinds gistermiddag is oma Roodkapje in haar nopjes - letterlijk en figuurlijk!
Eerst eens het letterlijke: De dokter schreef een recept voor steunkousen; die worden dan aangemeten, het duurt een paar weken - en dan mag je ze ophalen. Er werd voorgedaan, hoe ze aan- en uitmoeten, en succes gewenst.
Nou, ik moest denken aan Foxy Foxtrot met zijn elastieke benen... alleen dat het niet zo geweldig was met de lichtvoetigheid; of zou ik toch ongemerkt meer en langer lopen voordat ik kapot moe werd? Nou, ik deed 4 weken lang mijn best. De kousen waren na een uurtje bewegen al een handbreedte afgezakt en knelden dan op plaatsen waar dat niet moet (smile!)
Dus ik terug naar de winkel - nee, dunnere zouden nog meer knellen - dikkere moest ik hebben! Met de zomer in aantocht geen aantrekkelijk vooruitzicht. Nou, dan dezelfde dikte en - hier komt het - met een nopjesrand bovenaan; zoiets als die hold-ups van vroeger, waar je geen jarretels voor nodig had... En ik hoefde niet de voorgeschreven tijd te wachten, tot ik ze weer kreeg van het ziekenfonds, de winkel zou ze nu al leveren.
Vanochtend heb ik ze dus voor het eerst aangedaan- en het is heel warm buiten, dus ik zal niet beweren dat ze dikker of warmer zijn dan de vorige kousen, maar het voelt wel zo...

En dan het figuurlijke: eigenlijk ben ik wel blij dat ik nog kan lopen, zij het dan niet meer in het wandeltempo van mijn dochter en kleinzoon - blij dat ze zich bezorgd tonen, en gelukkig niet té bezorgd....

Dat was het verhaal van Foxy Foxtrot in zijn nopjes - beleefd door Oma Roodkapje