Gevraagd: mooie Altweibersommer

Wat is dat nu helemaal, zeventig jaar? Een halve eeuwigheid - en gelijktijdig staan sommige indrukken uit de vroege kindertijd duidelijk in mijn geheugen, terwijl de latere jaren zo'n beetje in elkaar overlopen en dan vooral de herinneringen die ik niet onbedingt wil koesteren...
Mijn kinderjaren op Juist waren één groot feest voor een vijf- tot tienjarige; ik had veel vrijheid; het eiland was niet al te groot en tamelijk veilig en mijn oma, toen zo oud als oma Roodkapje nu, maar een stuk vitaler dan ik nu, had veel te doen... ze moest ook wel voor alles zorgen, voor haar oudste broer Hermann die na enkele maanden stierf, haar oudste zus Marie die toen ook in het eilandhospital lag en een beetje ook voor oudoom Emil de man van Marie, die probeerde ons met zijn handwerk - hij was "Stellmacher" een soort houtbewerker - wat extra levensmiddelen te verschaffen... Mijn Oma leerde me dat heel veel planten en bessen en paddestoelen, maar ook mosselen en andere dingen uit de zee eetbaar zijn, waarmee ons menu gezonder en voedzamer werd dan dat van andere vluchtelingen...
Mijn moeder was niet zo kundig in alle weetjes hoe het beste te overleven - ze had de boekhandel geleerd en was in de visverwerking niet zo op haar plaats - maar ze vond een tweede echtgenoot en haalde mij naar Cuxhaven tot ik een paar jaar later toch weer bij oma belandde - die was intussen in de Westerwald beland, in een vluchtelingshuis met weinig comfort maar met een stukje gehuurde tuin - en de hele natuur om het dorp heen, waarvan we nog steeds dankbaar gebruik maakten.
Er werd een huis gebouwd een paar dorpen verder, Vati Bernhard overleed en we waren een vrouwenhuishouding, want oudoom Emil was al gestorven toen ik 13 was, oudtante Marie overleed in mijn 20. jaar en er moest een man in huis komen...
Daar was ik gevraagd: na enkele kandidaten die mijn moeder niet geschikt vond, leerde ik een Nederlander kennen, die in dezelfde stad werkte als ik en trok me zo weinig mogelijk aan van haar afkeuring. Toen we zes jaar getrouwd waren en twee kinderen hadden, gebeurde er weer iets belangrijks: oma die de verbindende kracht en gelijktijdig een buffer tussen ons en mijn moeder geweest was overleed heel kalm op bijna 90-jarige leeftijd - en de oliecrisis kwam eraan, mijn man werd de buitenlander die als eerste ontslagen werd en slechter werk moest aanvaarden, het boterde helemaal niet met moeder en we verhuisden naar Nederland...
Daar woon ik nu al bijna veertig jaar, nog steeds in dezelfde stad - al twintig jaar alleen (dat was mijn eigen keus), mijn ex intussen hertrouwd en in Duitsland wonend, mijn kinderen qua kilometers niet veraf en qua goede verstandhouding heel dichtbij - wat wil een mens meer?
Mijn nachtelijke dromen halen vaak mensen uit het verleden te voorschijn, waarmee ik meestal goede dingen meemaak... en mijn dagdromen gaan over dingen die ik misschien ooit nog zou kunnen doen... als mijn gezondheid wonderbaarlijkerwijs ... nou ja, dagdromen dus!
Maar ik leef nog graag zoals het nu is en hoop er nog enkele jaartjes aan te plakken...

zo voelt zich Oma Roodkapje aan het begin van haar 71. jaar !!

Hoogzomer aan de Rur (later de Roer...)

Gisteren was een stralende dag en Oma Roodkapje mocht met haar zoon en schoondochter een dagje uit...
Na lang nadenken - want het moest niet teveel loopwerk worden - beslisten we naar Monschau te gaan, daar was ik in geen 20 jaar meer geweest!
Punt elf uur werd ik opgehaald en we reden richting Aken en verder... we waren al bijna in de buurt van de Schumachers in Kerpen, maar zagen weinig kans om van hun op de koffie gevraagd te worden... toch liever naar Monschau. Dus werd de tom-tom te voorschijn gehaald; die orderte ons onmiddelijk een U-bocht te maken en terug naar de autobaan richting Aken te gaan; kort voor Aken afslaan naar Brussel en na enkele kilometers mochten we eraf en gingen lager en lager, het dal van de Rur in. Het is niet zo'n grote rivier, maar wel lang. Ontspringt ergens in Belgie of zelfs Noord-Frankrijk en mondt uiteindelijk in ? Juist, Roermond!
We vonden een parkeerplaats, dicht bij het centrum, voor maar 3 euro de hele dag - nou als de verdere prijzen ook zo waren, zaten we goed. Met frisse moed en een zwaar gevoel in rug en buik - net lood in je schoenen maar dan anders... begon Oma Roodkapje aan haar tocht over de middeeleeuwse bestrating, aan een hand de schoondochter, in de andere de wandelstok, zoonlief als gids en baanmaker vooruit... tot we een gelegenheid om koffie te drinken vonden; daar waren we wel aan toe! Ieder een stuk heerlijke Schwarzwälder Kirschtorte, koffie en thee per kannetje, oma betaalt! Heb ik me toch 20 euro in de hand en moet beschaamd vaststellen, er moet nog 3 euro bij...
Daarna lopen we nog een klein rondje over het marktplein, een bruggetje over om in een kerk te kijken, winkeltjes langs de straat en uitkijken naar beschikbare bankjes voor oma - een paar minuten per keer is genoeg en die twee staan er geduldig bij... Wat was ik blij toen de auto weer in zicht kwam!
Nu de toeristische route, zei mijn zoon - en we reden andere serpentines omhoog en over de Hoge Venen, Baraque Michel, bijna 800 meter, dan weer omlaag naar Eupen... en verder omhoog en omlaag tot we na veel omzwervingen in een mooi restaurant dichtbij Wildpark Gangelt (dat Park kenden we al - veel roofvogels, maar ook beren... en ook minder vervaarlijke dieren herinner ik me van jaren geleden) op het terras belandden.
We besloten buiten te eten, in het avondzonnetje... alleen één nieuwsgierige wesp kwam ons storen, en toen een heel gezelschap met kinderen neerstreek, was ook de eenzame wesp verdwenen op weg naar de limonadeglazen!
Om een uur of acht was oma weer thuis, doodmoe maar voldaan over een heerlijk dagje uit, en met vertrouwen in de afloop van nieuwe "avonturen" met de luxe van gezelschap met een vervoermiddel - maar misschien - als de NS klaar is met rails verleggen hier - ook weer op eigen houtje!

Is het al tien maanden later?

Vorige herfst maakte ik nog hele dagen uitstapjes... vandaag de dag ben ik blij als het haal tot de supermarkt in de buurt, zonder op bankjes of kabel-verdeelkasten uit te blazen.
Want de lange winter met ook soms ijs en sneeuw liet een aandenken achter - rugpijn! Ben ik een keertje uitgegleden? Had ik achter de kerstboom moeten blijven zitten?
Ik kwam op het glorieuze idee om nordic walking te leren en vond zelfs een aardige instructeur, die me wel solo-lessen rondom ons gebouw wilde geven. 3 keer heb ik het volgehouden, toen protesteerde mijn rug nog heviger, de witte molletjes voldeden niet meer en wat doet een mens dan? Juist, ik ging naar de dokter. Nu weet ik dat veel van die pijnstillers mij bijkomende klachten gaan bezorgen, maar - er was toch nog iets op recept, paracetamol met iets morfineachtigs erin... perfect de eerste dasgen, geen pijn voor de afwisseling - en toen merkte ik dat mijn ingewanden gingen staken. Eten geen enkel probleem, maar het weer kwijtraken? niets ging meer - meteen gestopt met die wonderbaarlijke pijnstiller en terug naar witte molletjes - en voor het andere probleem zijn er huismiddeltjes, er zijn doktersmiddeltjes... na twee weken aanmodderen kwam ik toch in het ziekenhuis terecht. Grote schoonmaak gelukt - en mijn rugpijn dan? Allerhande onderzoeken, het hele ziekenhuisdossier doorgespit - kwamen ze iets tegen wat ik al jaren voor me uit geschoven had... de gynaecoloog wilde alles verwijderen waar hij voor geleerd had... intussen nog de internist, die wilde de ingewanden beter bekijken of daar iets aan mankeerde (bleek van wel, maar niets wat kwaadaardig kon worden en er moest mee geleefd worden - oké) Dan kwam de gynaecoloog die wilde niet zeggen dat het zeker al kwaadaardig was maar suggereerde wel dat het tijd werd voor een operatie. En mijn rug dan?
Nou, ze hadden een foto van de wervelkolom gemaakt en behalve de 20 jaar oude hernia was er niets bijzonders op te zien; geen doel de orthopeed of reumatoloog daarmee lastig te vallen. misschien zou ook de geadviseerde operatie helpen?
Midden mei de operatie en voor pinksteren al weer thuis - met hulp bij het wassen en verschonen van verband etc. en het genezingsproces ging op zich ook goed. Maar de rug...
Een nieuw bed met traagschuim-matras, een nieuwe burostoel en toetsenbord-plankje op de juiste hoogte maken pijnen minder erg en dragelijk... maar weg zijn ze niet. Elke middag liggen rusten - eerst het herstel, dan de zomerhitte, er zijn legio mogelijke oorzaken... en mijn rugpijn dan?
Tja, als die er nog steeds is, moet er toch wel de pijnpoli aan te pas komen (eindelijk, denk ik want ik had die optie al in de nawinter aangekaart) - afspraak over een maand, ik ben benieuwd!
Nu kan je wel denken, wat een klaagzang...
dat is eigenlijk niet de bedoeling, ik leef nog steeds graag en ben ook nog vol goede hoop dat ik de moerbeiboom in die prachtige tuin in Swalmen nog eens zie - al zal dat wel volgend jaar worden!
Intussen de tip voor thuisblijvers uit de Loesje-kalender: met wat kattenzand, een ficus en een lekkere cocktail heb je zo je eigen strand (het terras en het bankje zijn er al)...

Oma Roodkapje