Gevraagd: mooie Altweibersommer

Wat is dat nu helemaal, zeventig jaar? Een halve eeuwigheid - en gelijktijdig staan sommige indrukken uit de vroege kindertijd duidelijk in mijn geheugen, terwijl de latere jaren zo'n beetje in elkaar overlopen en dan vooral de herinneringen die ik niet onbedingt wil koesteren...
Mijn kinderjaren op Juist waren één groot feest voor een vijf- tot tienjarige; ik had veel vrijheid; het eiland was niet al te groot en tamelijk veilig en mijn oma, toen zo oud als oma Roodkapje nu, maar een stuk vitaler dan ik nu, had veel te doen... ze moest ook wel voor alles zorgen, voor haar oudste broer Hermann die na enkele maanden stierf, haar oudste zus Marie die toen ook in het eilandhospital lag en een beetje ook voor oudoom Emil de man van Marie, die probeerde ons met zijn handwerk - hij was "Stellmacher" een soort houtbewerker - wat extra levensmiddelen te verschaffen... Mijn Oma leerde me dat heel veel planten en bessen en paddestoelen, maar ook mosselen en andere dingen uit de zee eetbaar zijn, waarmee ons menu gezonder en voedzamer werd dan dat van andere vluchtelingen...
Mijn moeder was niet zo kundig in alle weetjes hoe het beste te overleven - ze had de boekhandel geleerd en was in de visverwerking niet zo op haar plaats - maar ze vond een tweede echtgenoot en haalde mij naar Cuxhaven tot ik een paar jaar later toch weer bij oma belandde - die was intussen in de Westerwald beland, in een vluchtelingshuis met weinig comfort maar met een stukje gehuurde tuin - en de hele natuur om het dorp heen, waarvan we nog steeds dankbaar gebruik maakten.
Er werd een huis gebouwd een paar dorpen verder, Vati Bernhard overleed en we waren een vrouwenhuishouding, want oudoom Emil was al gestorven toen ik 13 was, oudtante Marie overleed in mijn 20. jaar en er moest een man in huis komen...
Daar was ik gevraagd: na enkele kandidaten die mijn moeder niet geschikt vond, leerde ik een Nederlander kennen, die in dezelfde stad werkte als ik en trok me zo weinig mogelijk aan van haar afkeuring. Toen we zes jaar getrouwd waren en twee kinderen hadden, gebeurde er weer iets belangrijks: oma die de verbindende kracht en gelijktijdig een buffer tussen ons en mijn moeder geweest was overleed heel kalm op bijna 90-jarige leeftijd - en de oliecrisis kwam eraan, mijn man werd de buitenlander die als eerste ontslagen werd en slechter werk moest aanvaarden, het boterde helemaal niet met moeder en we verhuisden naar Nederland...
Daar woon ik nu al bijna veertig jaar, nog steeds in dezelfde stad - al twintig jaar alleen (dat was mijn eigen keus), mijn ex intussen hertrouwd en in Duitsland wonend, mijn kinderen qua kilometers niet veraf en qua goede verstandhouding heel dichtbij - wat wil een mens meer?
Mijn nachtelijke dromen halen vaak mensen uit het verleden te voorschijn, waarmee ik meestal goede dingen meemaak... en mijn dagdromen gaan over dingen die ik misschien ooit nog zou kunnen doen... als mijn gezondheid wonderbaarlijkerwijs ... nou ja, dagdromen dus!
Maar ik leef nog graag zoals het nu is en hoop er nog enkele jaartjes aan te plakken...

zo voelt zich Oma Roodkapje aan het begin van haar 71. jaar !!