Gisteren was Oma Roodkapje naar het Noorden (van Nederland) want daar werd de meeste zon verwacht... met de trein naar Zwolle, want daar zou een "Earthship" geopend zijn - een ecologisch theehuis in een park... Op het station wist niemand waar ik moest zijn, een groep buschauffeurs dacht dat ik een bepaalde streekbus moest hebben, maar die was net weg... ik besloot dus in de stralende zon te gaan lopen. Op een thuis bekeken plattegrond zag de route ook eenvoudig uit en niet té ver, maar in het echt wordt het gauw verwarrend... dus ik vraag aardige mensen en ga ook steeds in de goede richting (smile) maar ben niet zeker - in een buurtwinkel vraag ik nog eens en het meisje aan de kassa heeft geen idee, maar een vrouw die net fruit koopt, weet het precies: stoplichten rechts, Dominicanenklooster links en dan een heel stuk langs een (ander) park, oversteken en je bent er... 20 minuten zowat. Tien minuten en enkele honderden meter verder stopt een auto naast me - de vrouw van net zegt, stap in, ik breng u het laatste stukje, helemaal geen moeite!
Ze loopt nog even met me mee naar de ingang - is het theehuis werkelijk open? - het is, en ik bied haar een kop thee aan - we hebben op het terras in de schaduw genoten van onze groene thee en het praten met elkaar!
Ze is zo'n 15 jaar jonger dan ik, kinderen het huis uit, tijd aan haarzelf zei ze... natuurverbonden, artistiek, haar broer heeft bij de bouw van het theehuis meegeholpen, het restaurantgedeelte wordt gerund door stagiaires van de hotelschool... en ook persoonlijke dingen passeren de revue, zo gaat gauw een halfuurtje om en we nemen afscheid.
Dan ga ik rondkijken: Het Earthship is gebouwd van autobanden die met aarde verzwaard zijn en binnen bestreken met leem (wel schoon stro erin,geen mest zoals ik me herinner van oude vakwerkhuizen in Duitsland) buiten is er een watervast laagje. En duizenden flessen die op sommige plaatsen ook licht doorlaten; op vloeren en wanden zijn mozaieken gemaakt van oude tegels en aan de zuidkant grote, licht schuine ramen, waarboven zonnepanelen. Geen onnodige opsmuk, techniek verstopt in houten kasten... achter de ramen tropische struiken - hibiscus herken ik, en iemand anders zegt hier is een theestruik...
Volgend jaar zal het nog mooier zijn, nu is alles buiten nog in wording... een kruidentuin met uitleg waarvoor die planten gebruikt werden, een bomencirkel, een bijen- en vlindertuin, een vergeten-groenten-tuin, waar nu nog veel bekende groenten staan (de tijd was te kort om alles te realiseren) maar -
ik zie toch iets, wat in Duitsland Nieuwzeelandse Spinazie genoemd werd - een gewas met ranken, je plukt de grote bladeren en het groeit steeds verder... dat moet ik uitzoeken! Ik heb dus voorzichtig een zijtakje met een paar bladeren afgebroken om mee naar huis te nemen - foei - als iedereen dat zou doen, was er niets meer over!
Terug naar het terrasje met nu koffie en appelcake met slagroom - redelijke prijzen ook!
Dan terug naar het station - ik zie een bushalte en er rijdt net een bus weg - toch maar wachten op de volgende, en die komt al na nog geen 10 minuten! En is gratis ook nog want gisteren was het de dag van Overijssel...
Een geslaagde dag - nu maar uitrusten tot het volgende avontuur...
zaterdag 19 september 2009
zondag 14 juni 2009
De smaak van moerbeien
Gisteren was Oma Roodkapje voor het eerst in het Parkhof Swalmen. Het is dan wel heel dichtbij, maar lastig te bereiken met openbaar vervoer. Dit weekend open, maar noch ik noch mijn zoon (die aanbod mij daar af te zetten) had gezien dat het gisteren alleen 's avonds open was... Maar de mensen waren alleraardigst - ik mocht rondkijken en zelfs het kopje koffie, in de entree van 2,50 inbegrepen, kreeg ik.
Wat een weelde, die hele tuin voor mij alleen... De hoofdattractie zijn rozen - klimmend, hangend, struik- en stamrozen - in heel veel kleuren. En soms een zoete geur die ik me uit kinderjaren herinner maar niet helemaal thuis kan brengen.
Maar dat is niet alles - heuvels - een met een open theehuisje en een brug naar een andere heuvel (niets voor mij met mijn hoogtevrees (smile!) - maar ook waterpartijen met fonteintjes en bruggetjes... veel coniferen met om deze tijd al nieuwe... hier noemen ze het allemaal "appels" dennenappels b.v. hoewel de meesten meer langwerpig zijn. En esdoorns in alle mogelijke bladkleuren, van groen over groenwit naar roze naar donkerrood....
Een groententuin is er ook - tuinbonen, peultjes, paar rijen aardappels met paarse bloemen, aardbeien met een net eroverheen tegen rovers...
en dan, een stukje verder, een prieeltje op een kruispunt van weggetjes. Een stam met een bankje rondom en bovenaan horizontaal geleide takken vol met wat na vluchtig heenzien wel bramen lijken, van rood naar zwart verkleurend. Maar dat kan niet, want het is nog te vroeg voor bramen! En die stam? Ik graaf in mijn botanische kennis en kom op een moerbeiboom - nog nooit in het echt gezien... en hoe zouden die vruchtjes smaken? Ik raap er een op van de grond, die nog vers en schoon uitziet en proef: Heel zoet, maar het fris-zure van bramen of frambozen ontbreekt.
Een eind verder staat de eigenaar van de tuin met een snoeischaar, en ik vraag hem - dat is toch een moerbeiboom? En kan je de vruchten zo rauw eten? En maakt u er nog iets van - jam of wijn? Nee, maken doen ze er niets van, maar ik mag best een paar plukken, om ze te eten... en dat doe ik dan ook! En bedenk, dat ze misschien voor jam niet zo geschikt zijn, hoogstens in combi met iets zuurs, maar dat wijn wel een goede optie zou zijn - met al die suiker die in alcohol omgewandeld wordt best een koppig goedje!
En bij de koffie in de serre weet ik nog veel meer te vragen maar stel ze niet - ze hebben het druk met voorbereidingen voor de avondopening; ik beloof mezelf, dat ik gauw nog eens terug ga op een woensdagmiddag - juni en juli zijn ze dan open...
Lijn 17 brengt me over Boekoul, Asenray, Thusershof en allerhande verdere omwegen naar het station en de vertraagde lijn 66 (de tunnels zijn weer eens dicht en op de rijksweg staat dus file)
brengt me naar huis...
tot een nieuw avontuur wenkt! Oma Roodkapje
Wat een weelde, die hele tuin voor mij alleen... De hoofdattractie zijn rozen - klimmend, hangend, struik- en stamrozen - in heel veel kleuren. En soms een zoete geur die ik me uit kinderjaren herinner maar niet helemaal thuis kan brengen.
Maar dat is niet alles - heuvels - een met een open theehuisje en een brug naar een andere heuvel (niets voor mij met mijn hoogtevrees (smile!) - maar ook waterpartijen met fonteintjes en bruggetjes... veel coniferen met om deze tijd al nieuwe... hier noemen ze het allemaal "appels" dennenappels b.v. hoewel de meesten meer langwerpig zijn. En esdoorns in alle mogelijke bladkleuren, van groen over groenwit naar roze naar donkerrood....
Een groententuin is er ook - tuinbonen, peultjes, paar rijen aardappels met paarse bloemen, aardbeien met een net eroverheen tegen rovers...
en dan, een stukje verder, een prieeltje op een kruispunt van weggetjes. Een stam met een bankje rondom en bovenaan horizontaal geleide takken vol met wat na vluchtig heenzien wel bramen lijken, van rood naar zwart verkleurend. Maar dat kan niet, want het is nog te vroeg voor bramen! En die stam? Ik graaf in mijn botanische kennis en kom op een moerbeiboom - nog nooit in het echt gezien... en hoe zouden die vruchtjes smaken? Ik raap er een op van de grond, die nog vers en schoon uitziet en proef: Heel zoet, maar het fris-zure van bramen of frambozen ontbreekt.
Een eind verder staat de eigenaar van de tuin met een snoeischaar, en ik vraag hem - dat is toch een moerbeiboom? En kan je de vruchten zo rauw eten? En maakt u er nog iets van - jam of wijn? Nee, maken doen ze er niets van, maar ik mag best een paar plukken, om ze te eten... en dat doe ik dan ook! En bedenk, dat ze misschien voor jam niet zo geschikt zijn, hoogstens in combi met iets zuurs, maar dat wijn wel een goede optie zou zijn - met al die suiker die in alcohol omgewandeld wordt best een koppig goedje!
En bij de koffie in de serre weet ik nog veel meer te vragen maar stel ze niet - ze hebben het druk met voorbereidingen voor de avondopening; ik beloof mezelf, dat ik gauw nog eens terug ga op een woensdagmiddag - juni en juli zijn ze dan open...
Lijn 17 brengt me over Boekoul, Asenray, Thusershof en allerhande verdere omwegen naar het station en de vertraagde lijn 66 (de tunnels zijn weer eens dicht en op de rijksweg staat dus file)
brengt me naar huis...
tot een nieuw avontuur wenkt! Oma Roodkapje
woensdag 20 mei 2009
oma is in haar nopjes!
Sinds gistermiddag is oma Roodkapje in haar nopjes - letterlijk en figuurlijk!
Eerst eens het letterlijke: De dokter schreef een recept voor steunkousen; die worden dan aangemeten, het duurt een paar weken - en dan mag je ze ophalen. Er werd voorgedaan, hoe ze aan- en uitmoeten, en succes gewenst.
Nou, ik moest denken aan Foxy Foxtrot met zijn elastieke benen... alleen dat het niet zo geweldig was met de lichtvoetigheid; of zou ik toch ongemerkt meer en langer lopen voordat ik kapot moe werd? Nou, ik deed 4 weken lang mijn best. De kousen waren na een uurtje bewegen al een handbreedte afgezakt en knelden dan op plaatsen waar dat niet moet (smile!)
Dus ik terug naar de winkel - nee, dunnere zouden nog meer knellen - dikkere moest ik hebben! Met de zomer in aantocht geen aantrekkelijk vooruitzicht. Nou, dan dezelfde dikte en - hier komt het - met een nopjesrand bovenaan; zoiets als die hold-ups van vroeger, waar je geen jarretels voor nodig had... En ik hoefde niet de voorgeschreven tijd te wachten, tot ik ze weer kreeg van het ziekenfonds, de winkel zou ze nu al leveren.
Vanochtend heb ik ze dus voor het eerst aangedaan- en het is heel warm buiten, dus ik zal niet beweren dat ze dikker of warmer zijn dan de vorige kousen, maar het voelt wel zo...
En dan het figuurlijke: eigenlijk ben ik wel blij dat ik nog kan lopen, zij het dan niet meer in het wandeltempo van mijn dochter en kleinzoon - blij dat ze zich bezorgd tonen, en gelukkig niet té bezorgd....
Dat was het verhaal van Foxy Foxtrot in zijn nopjes - beleefd door Oma Roodkapje
Eerst eens het letterlijke: De dokter schreef een recept voor steunkousen; die worden dan aangemeten, het duurt een paar weken - en dan mag je ze ophalen. Er werd voorgedaan, hoe ze aan- en uitmoeten, en succes gewenst.
Nou, ik moest denken aan Foxy Foxtrot met zijn elastieke benen... alleen dat het niet zo geweldig was met de lichtvoetigheid; of zou ik toch ongemerkt meer en langer lopen voordat ik kapot moe werd? Nou, ik deed 4 weken lang mijn best. De kousen waren na een uurtje bewegen al een handbreedte afgezakt en knelden dan op plaatsen waar dat niet moet (smile!)
Dus ik terug naar de winkel - nee, dunnere zouden nog meer knellen - dikkere moest ik hebben! Met de zomer in aantocht geen aantrekkelijk vooruitzicht. Nou, dan dezelfde dikte en - hier komt het - met een nopjesrand bovenaan; zoiets als die hold-ups van vroeger, waar je geen jarretels voor nodig had... En ik hoefde niet de voorgeschreven tijd te wachten, tot ik ze weer kreeg van het ziekenfonds, de winkel zou ze nu al leveren.
Vanochtend heb ik ze dus voor het eerst aangedaan- en het is heel warm buiten, dus ik zal niet beweren dat ze dikker of warmer zijn dan de vorige kousen, maar het voelt wel zo...
En dan het figuurlijke: eigenlijk ben ik wel blij dat ik nog kan lopen, zij het dan niet meer in het wandeltempo van mijn dochter en kleinzoon - blij dat ze zich bezorgd tonen, en gelukkig niet té bezorgd....
Dat was het verhaal van Foxy Foxtrot in zijn nopjes - beleefd door Oma Roodkapje
woensdag 8 april 2009
Het Paradox van Oma Roodkapje
Hoe ging het sprookje ook weer?
Roodkapje wordt naar Oma gestuurd die in een huisje in het bos woont. Met lekker eten en drinken in een mandje... en niet van de weg afdwalen, kind, want er zijn allerhande gevaren in het bos - wat ze natuurlijk spannend vindt en daarom verkiest om te doen! Uiteindelijk komt ze dan toch aan bij het huisje en verbaast zich over de veranderingen van Oma - zo zag die toch de vorige keer niet uit? Maar bang is ze niet, en ook niet al te slim want hoe kan je nou tevreden zijn met de verklaringen dat niets aan de hand is... maar zo was Roodkapje toen ze nog heel jong was - en een beetje ervan, van dat avontuurlijke, dat nieuwsgierige, is blijven hangen tot nu toe, dat Roodkapje zelf Oma geworden is!
Dus af en toe gaat Oma Roodkapje nog op zoek naar avontuur, op zoek naar de wolf - weet ze dan niet, dat die inmiddels uitgestorven zijn? En als er al eentje is die in de verte op de wolf lijkt, die ruig doet met zijn motorvrienden-verhalen, zijn liefdesavonturen-verhalen van vroeger die hij wil laten opleven als (Oma)Roodkapje maar genegen is zich dat alles te laten aanleunen ... zo'n Wolf kon en kan Roodkapje niet boeien.
Dan maar op zoek naar geestesverwantschap, naar kennis en weetjes en in boeken verwoordde gevoelens; misschien lukt het als oma Roodkapje heel veel geduld heeft!
Het wordt in elk geval voorjaar in mijn tuintje en mijn hoofd, motregen is goed voor de plantjes, maar zon beter voor mijn gemoed en mijn oude botten!
Vanmiddag paasfeest met life-muziek (oostenrijks zegt de aankondiging) - ik laat me verrassen!
Oma Roodkapje
Roodkapje wordt naar Oma gestuurd die in een huisje in het bos woont. Met lekker eten en drinken in een mandje... en niet van de weg afdwalen, kind, want er zijn allerhande gevaren in het bos - wat ze natuurlijk spannend vindt en daarom verkiest om te doen! Uiteindelijk komt ze dan toch aan bij het huisje en verbaast zich over de veranderingen van Oma - zo zag die toch de vorige keer niet uit? Maar bang is ze niet, en ook niet al te slim want hoe kan je nou tevreden zijn met de verklaringen dat niets aan de hand is... maar zo was Roodkapje toen ze nog heel jong was - en een beetje ervan, van dat avontuurlijke, dat nieuwsgierige, is blijven hangen tot nu toe, dat Roodkapje zelf Oma geworden is!
Dus af en toe gaat Oma Roodkapje nog op zoek naar avontuur, op zoek naar de wolf - weet ze dan niet, dat die inmiddels uitgestorven zijn? En als er al eentje is die in de verte op de wolf lijkt, die ruig doet met zijn motorvrienden-verhalen, zijn liefdesavonturen-verhalen van vroeger die hij wil laten opleven als (Oma)Roodkapje maar genegen is zich dat alles te laten aanleunen ... zo'n Wolf kon en kan Roodkapje niet boeien.
Dan maar op zoek naar geestesverwantschap, naar kennis en weetjes en in boeken verwoordde gevoelens; misschien lukt het als oma Roodkapje heel veel geduld heeft!
Het wordt in elk geval voorjaar in mijn tuintje en mijn hoofd, motregen is goed voor de plantjes, maar zon beter voor mijn gemoed en mijn oude botten!
Vanmiddag paasfeest met life-muziek (oostenrijks zegt de aankondiging) - ik laat me verrassen!
Oma Roodkapje
vrijdag 27 februari 2009
Het hutje op de hei
Op vacantie gaan is niet meer zo vanzelfsprekend voor mij... de kleine mankementen (smile) vorderen heel wat voorbereiding. Dus meestal blijft het bij (dag)dromen!
Maar dan komen je dochter en kleinzoon en zeggen: Oma wil je niet met ons mee? Een midweek in een huisje op de Hoge Veluwe - en ik verdring de twijfels en bereid me voor en verheug me.
Eigen hoofdkussen moet mee, boeken om te lezen als zij iets inspannends van plan zijn, mijn wandelstokken, wat lekkers om aan het ontbijt en tussendoortjes bij te dragen, de televisiegids...
We moeten er pas tegen 15.00 zijn op maandag, en de reis gaat voorspoedig - de tomtom zegt: bestemming bereikt! en het is pas half drie. Wachten bij een kopje koffie tot de sleutel beschikbaar is... en dan de auto parkeren bij het huisje, uitladen en ons inrichten. Ik krijg de kinderkamer.
De faciliteiten zijn niet zo uitgebreid, dus eigenlijk wil mijn dochter even naar een winkel voor melk en frisdrank - je kunt tenslotte niet alles meesjouwen... maar de tomtom is overtuigd dat ze een winkel in London zoekt - de wonderen der techniek!
Ze komt na enig dwalen door de dorpjes in de buurt terug zonder de benodigde spullen - geen probleem, we gaan pannenkoeken eten, een leuk restaurant dichtbij... In den Strooper het het of zoiets, het is ooit de dorpsschool geweest....
We gaan slapen en mijn nacht is heel onrustig, de mankementen... dus ik wil de volgende dag helemaal niets voorlopig... dochter en kleinzoon gaan naar Burgers Zoo. En tegen de avond ben ik zover opgeknapt dat ik mee kan gaan eten, lekker slibtong - en koffie bij de open haard.
Voor mijn gemoedsrust heb ik besloten, om de volgende dag naar huis te gaan. Jammer maar ook een goede beslissing denk ik.
Ik slaap een paar rustige uurtjes, word wakker met kramp in mijn been, wil me omdraaien en opstaan... en glijd slow-motion en met een zachte bons op de vloer... het bedje is smaller dan dat bij mij thuis! Een adrenalinestoot - ik moet me omhoog werken, voordat ik niet meer op mijn slechte knieen durf te steunen - het lukt en gauw naar de wc... gelukkig hebben dochter en kleinzoon er doorheen geslapen!
Daarna heel bewust en voorzichtig in bed stappen en zonodig draaien, maar toch nog een beetje geslapen... als het licht wordt, begin ik in te pakken wat ik mee naar huis moet nemen - en de volgende schrik: mijn rugzakje, waar is mijn rugzakje? Nergens te vinden!
Er zat de agenda in, adresboekje, pennen, een zitkussentje met aluminium coating tegen opstijgende kou... gelukkig niet mijn beurs of sleutels - die dingen heb ik altijd in de broekzakken of een binnenzak van mijn jas. Ik denk dat ik het in het Pannenkoekenhuis al vergeten heb - maar dat is nu niet open...
Alles wat in het koffertje kan, gaat mee, en op weg naar het dichtstbijzijnde station - Oosterbeek. Een hellingbaan naar beneden gelukkig - en niet richting Arnhem, want daar ben ik met mijn hoogtevrees op verloren post, sinds ze de tunnels door open trappen en traverses vervangen hebben. Ede-Wageningen overstappen, en nog een keer in Utrecht... ik had toch een vrij-reizen-kaartje, en dan kom ik hier op perron 1 aan en kan zo naar de bus... en vervolgens naar mijn eigen bed!
's avonds hoor ik nog een beetje geroezemoes van "heringe sjillen" in de ontmoetingsruimte... ik ben in mijn eigen vertrouwde omgeving.
En wel een beetje bedroefd dat ik niet de hele midweek heb kunnen meemaken, maar ook een beetje trots dat het zover gelukt is - en het rugzakje? Dat had ik pas op de tweede avond achter op de stoel laten hangen, vanwege de open haard en de koffie met een likeurtje - helemaal vergeten (smile!)
En het wordt lente - tenminste dat hoopt Oma Roodkapje
Maar dan komen je dochter en kleinzoon en zeggen: Oma wil je niet met ons mee? Een midweek in een huisje op de Hoge Veluwe - en ik verdring de twijfels en bereid me voor en verheug me.
Eigen hoofdkussen moet mee, boeken om te lezen als zij iets inspannends van plan zijn, mijn wandelstokken, wat lekkers om aan het ontbijt en tussendoortjes bij te dragen, de televisiegids...
We moeten er pas tegen 15.00 zijn op maandag, en de reis gaat voorspoedig - de tomtom zegt: bestemming bereikt! en het is pas half drie. Wachten bij een kopje koffie tot de sleutel beschikbaar is... en dan de auto parkeren bij het huisje, uitladen en ons inrichten. Ik krijg de kinderkamer.
De faciliteiten zijn niet zo uitgebreid, dus eigenlijk wil mijn dochter even naar een winkel voor melk en frisdrank - je kunt tenslotte niet alles meesjouwen... maar de tomtom is overtuigd dat ze een winkel in London zoekt - de wonderen der techniek!
Ze komt na enig dwalen door de dorpjes in de buurt terug zonder de benodigde spullen - geen probleem, we gaan pannenkoeken eten, een leuk restaurant dichtbij... In den Strooper het het of zoiets, het is ooit de dorpsschool geweest....
We gaan slapen en mijn nacht is heel onrustig, de mankementen... dus ik wil de volgende dag helemaal niets voorlopig... dochter en kleinzoon gaan naar Burgers Zoo. En tegen de avond ben ik zover opgeknapt dat ik mee kan gaan eten, lekker slibtong - en koffie bij de open haard.
Voor mijn gemoedsrust heb ik besloten, om de volgende dag naar huis te gaan. Jammer maar ook een goede beslissing denk ik.
Ik slaap een paar rustige uurtjes, word wakker met kramp in mijn been, wil me omdraaien en opstaan... en glijd slow-motion en met een zachte bons op de vloer... het bedje is smaller dan dat bij mij thuis! Een adrenalinestoot - ik moet me omhoog werken, voordat ik niet meer op mijn slechte knieen durf te steunen - het lukt en gauw naar de wc... gelukkig hebben dochter en kleinzoon er doorheen geslapen!
Daarna heel bewust en voorzichtig in bed stappen en zonodig draaien, maar toch nog een beetje geslapen... als het licht wordt, begin ik in te pakken wat ik mee naar huis moet nemen - en de volgende schrik: mijn rugzakje, waar is mijn rugzakje? Nergens te vinden!
Er zat de agenda in, adresboekje, pennen, een zitkussentje met aluminium coating tegen opstijgende kou... gelukkig niet mijn beurs of sleutels - die dingen heb ik altijd in de broekzakken of een binnenzak van mijn jas. Ik denk dat ik het in het Pannenkoekenhuis al vergeten heb - maar dat is nu niet open...
Alles wat in het koffertje kan, gaat mee, en op weg naar het dichtstbijzijnde station - Oosterbeek. Een hellingbaan naar beneden gelukkig - en niet richting Arnhem, want daar ben ik met mijn hoogtevrees op verloren post, sinds ze de tunnels door open trappen en traverses vervangen hebben. Ede-Wageningen overstappen, en nog een keer in Utrecht... ik had toch een vrij-reizen-kaartje, en dan kom ik hier op perron 1 aan en kan zo naar de bus... en vervolgens naar mijn eigen bed!
's avonds hoor ik nog een beetje geroezemoes van "heringe sjillen" in de ontmoetingsruimte... ik ben in mijn eigen vertrouwde omgeving.
En wel een beetje bedroefd dat ik niet de hele midweek heb kunnen meemaken, maar ook een beetje trots dat het zover gelukt is - en het rugzakje? Dat had ik pas op de tweede avond achter op de stoel laten hangen, vanwege de open haard en de koffie met een likeurtje - helemaal vergeten (smile!)
En het wordt lente - tenminste dat hoopt Oma Roodkapje
zondag 15 februari 2009
Valentine kwam lang geleden
Goede Zondagmorgen, lieve lezers!
Het zonnetje schijnt (nog) en de winter is nog niet voorbij, maar gisteren was het Valentijnsdag. Hier in West-Europa (voor zover ik weet) een tamelijk nieuw verschijnsel en al gauw helemaal gericht op (heimelijke) geliefden...
Een geliefde is er niet meer, maar nog een hoop liefde - voor mijn kinderen en kleinkinderen, en dan de liefde - ik noem het genegenheid/betrokkenheid - voor mijn medemensen.
Ik woon nu bijna een jaar in een flatgebouw met ntmoetingsruimte. Je kunt met elkaar praten bij een kopje koffie in de ochtend, er zijn kaartclubjes en een handwerkclub in de middag... en seizoensfeesten - carnaval, Pasen, zomer, herfst, Sinterklaas en Kerst. Haast elke maand is er iets waaraan je kunt meedoen!
Dat was voor mij even wennen, maar ik heb me er vol overgave in gestort. Niet dat ik nu zo'n gezelligheidsmens was of ben - maar ook dat kun je leren - vooral leren niet te lang aan het woord te zijn als je dan eens iets gevraagd wordt (smile!)
Dit als introductie -
van Oma Roodkapje
Het zonnetje schijnt (nog) en de winter is nog niet voorbij, maar gisteren was het Valentijnsdag. Hier in West-Europa (voor zover ik weet) een tamelijk nieuw verschijnsel en al gauw helemaal gericht op (heimelijke) geliefden...
Een geliefde is er niet meer, maar nog een hoop liefde - voor mijn kinderen en kleinkinderen, en dan de liefde - ik noem het genegenheid/betrokkenheid - voor mijn medemensen.
Ik woon nu bijna een jaar in een flatgebouw met ntmoetingsruimte. Je kunt met elkaar praten bij een kopje koffie in de ochtend, er zijn kaartclubjes en een handwerkclub in de middag... en seizoensfeesten - carnaval, Pasen, zomer, herfst, Sinterklaas en Kerst. Haast elke maand is er iets waaraan je kunt meedoen!
Dat was voor mij even wennen, maar ik heb me er vol overgave in gestort. Niet dat ik nu zo'n gezelligheidsmens was of ben - maar ook dat kun je leren - vooral leren niet te lang aan het woord te zijn als je dan eens iets gevraagd wordt (smile!)
Dit als introductie -
van Oma Roodkapje
Abonneren op:
Posts (Atom)
