Vorige herfst maakte ik nog hele dagen uitstapjes... vandaag de dag ben ik blij als het haal tot de supermarkt in de buurt, zonder op bankjes of kabel-verdeelkasten uit te blazen.
Want de lange winter met ook soms ijs en sneeuw liet een aandenken achter - rugpijn! Ben ik een keertje uitgegleden? Had ik achter de kerstboom moeten blijven zitten?
Ik kwam op het glorieuze idee om nordic walking te leren en vond zelfs een aardige instructeur, die me wel solo-lessen rondom ons gebouw wilde geven. 3 keer heb ik het volgehouden, toen protesteerde mijn rug nog heviger, de witte molletjes voldeden niet meer en wat doet een mens dan? Juist, ik ging naar de dokter. Nu weet ik dat veel van die pijnstillers mij bijkomende klachten gaan bezorgen, maar - er was toch nog iets op recept, paracetamol met iets morfineachtigs erin... perfect de eerste dasgen, geen pijn voor de afwisseling - en toen merkte ik dat mijn ingewanden gingen staken. Eten geen enkel probleem, maar het weer kwijtraken? niets ging meer - meteen gestopt met die wonderbaarlijke pijnstiller en terug naar witte molletjes - en voor het andere probleem zijn er huismiddeltjes, er zijn doktersmiddeltjes... na twee weken aanmodderen kwam ik toch in het ziekenhuis terecht. Grote schoonmaak gelukt - en mijn rugpijn dan? Allerhande onderzoeken, het hele ziekenhuisdossier doorgespit - kwamen ze iets tegen wat ik al jaren voor me uit geschoven had... de gynaecoloog wilde alles verwijderen waar hij voor geleerd had... intussen nog de internist, die wilde de ingewanden beter bekijken of daar iets aan mankeerde (bleek van wel, maar niets wat kwaadaardig kon worden en er moest mee geleefd worden - oké) Dan kwam de gynaecoloog die wilde niet zeggen dat het zeker al kwaadaardig was maar suggereerde wel dat het tijd werd voor een operatie. En mijn rug dan?
Nou, ze hadden een foto van de wervelkolom gemaakt en behalve de 20 jaar oude hernia was er niets bijzonders op te zien; geen doel de orthopeed of reumatoloog daarmee lastig te vallen. misschien zou ook de geadviseerde operatie helpen?
Midden mei de operatie en voor pinksteren al weer thuis - met hulp bij het wassen en verschonen van verband etc. en het genezingsproces ging op zich ook goed. Maar de rug...
Een nieuw bed met traagschuim-matras, een nieuwe burostoel en toetsenbord-plankje op de juiste hoogte maken pijnen minder erg en dragelijk... maar weg zijn ze niet. Elke middag liggen rusten - eerst het herstel, dan de zomerhitte, er zijn legio mogelijke oorzaken... en mijn rugpijn dan?
Tja, als die er nog steeds is, moet er toch wel de pijnpoli aan te pas komen (eindelijk, denk ik want ik had die optie al in de nawinter aangekaart) - afspraak over een maand, ik ben benieuwd!
Nu kan je wel denken, wat een klaagzang...
dat is eigenlijk niet de bedoeling, ik leef nog steeds graag en ben ook nog vol goede hoop dat ik de moerbeiboom in die prachtige tuin in Swalmen nog eens zie - al zal dat wel volgend jaar worden!
Intussen de tip voor thuisblijvers uit de Loesje-kalender: met wat kattenzand, een ficus en een lekkere cocktail heb je zo je eigen strand (het terras en het bankje zijn er al)...
Oma Roodkapje
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Lieve mam,
BeantwoordenVerwijderenAls je het zo allemaal achter elkaar gezet leest, is het één aaneenschakeling van ellende.. Maar gelukkig weet ik dat je ook de goede dingen van het leven nog kunt zien. Ik hoop dat de pijnpoli iets tegen je rugpijn kan doen, de scherpe kantjes eraf haalt. Altijd maar pijn is heel slopend en ik kan me voorstellen dat je er soms moedeloos van wordt. Maar je familie gaat ervan uit dat je nog zeker twintig jaar meekan, want we willen je nog lang niet missen (ondanks het geklaag :) ).
Dus we duimen dat er een draaglijke oplossing komt en dat je die boom in Swalmen nog vaak mag bewonderen!
Een hele dikke kus XX
Esther en Mathijs