Het hutje op de hei

Op vacantie gaan is niet meer zo vanzelfsprekend voor mij... de kleine mankementen (smile) vorderen heel wat voorbereiding. Dus meestal blijft het bij (dag)dromen!
Maar dan komen je dochter en kleinzoon en zeggen: Oma wil je niet met ons mee? Een midweek in een huisje op de Hoge Veluwe - en ik verdring de twijfels en bereid me voor en verheug me.
Eigen hoofdkussen moet mee, boeken om te lezen als zij iets inspannends van plan zijn, mijn wandelstokken, wat lekkers om aan het ontbijt en tussendoortjes bij te dragen, de televisiegids...
We moeten er pas tegen 15.00 zijn op maandag, en de reis gaat voorspoedig - de tomtom zegt: bestemming bereikt! en het is pas half drie. Wachten bij een kopje koffie tot de sleutel beschikbaar is... en dan de auto parkeren bij het huisje, uitladen en ons inrichten. Ik krijg de kinderkamer.
De faciliteiten zijn niet zo uitgebreid, dus eigenlijk wil mijn dochter even naar een winkel voor melk en frisdrank - je kunt tenslotte niet alles meesjouwen... maar de tomtom is overtuigd dat ze een winkel in London zoekt - de wonderen der techniek!
Ze komt na enig dwalen door de dorpjes in de buurt terug zonder de benodigde spullen - geen probleem, we gaan pannenkoeken eten, een leuk restaurant dichtbij... In den Strooper het het of zoiets, het is ooit de dorpsschool geweest....
We gaan slapen en mijn nacht is heel onrustig, de mankementen... dus ik wil de volgende dag helemaal niets voorlopig... dochter en kleinzoon gaan naar Burgers Zoo. En tegen de avond ben ik zover opgeknapt dat ik mee kan gaan eten, lekker slibtong - en koffie bij de open haard.
Voor mijn gemoedsrust heb ik besloten, om de volgende dag naar huis te gaan. Jammer maar ook een goede beslissing denk ik.
Ik slaap een paar rustige uurtjes, word wakker met kramp in mijn been, wil me omdraaien en opstaan... en glijd slow-motion en met een zachte bons op de vloer... het bedje is smaller dan dat bij mij thuis! Een adrenalinestoot - ik moet me omhoog werken, voordat ik niet meer op mijn slechte knieen durf te steunen - het lukt en gauw naar de wc... gelukkig hebben dochter en kleinzoon er doorheen geslapen!
Daarna heel bewust en voorzichtig in bed stappen en zonodig draaien, maar toch nog een beetje geslapen... als het licht wordt, begin ik in te pakken wat ik mee naar huis moet nemen - en de volgende schrik: mijn rugzakje, waar is mijn rugzakje? Nergens te vinden!
Er zat de agenda in, adresboekje, pennen, een zitkussentje met aluminium coating tegen opstijgende kou... gelukkig niet mijn beurs of sleutels - die dingen heb ik altijd in de broekzakken of een binnenzak van mijn jas. Ik denk dat ik het in het Pannenkoekenhuis al vergeten heb - maar dat is nu niet open...
Alles wat in het koffertje kan, gaat mee, en op weg naar het dichtstbijzijnde station - Oosterbeek. Een hellingbaan naar beneden gelukkig - en niet richting Arnhem, want daar ben ik met mijn hoogtevrees op verloren post, sinds ze de tunnels door open trappen en traverses vervangen hebben. Ede-Wageningen overstappen, en nog een keer in Utrecht... ik had toch een vrij-reizen-kaartje, en dan kom ik hier op perron 1 aan en kan zo naar de bus... en vervolgens naar mijn eigen bed!
's avonds hoor ik nog een beetje geroezemoes van "heringe sjillen" in de ontmoetingsruimte... ik ben in mijn eigen vertrouwde omgeving.
En wel een beetje bedroefd dat ik niet de hele midweek heb kunnen meemaken, maar ook een beetje trots dat het zover gelukt is - en het rugzakje? Dat had ik pas op de tweede avond achter op de stoel laten hangen, vanwege de open haard en de koffie met een likeurtje - helemaal vergeten (smile!)
En het wordt lente - tenminste dat hoopt Oma Roodkapje

Valentine kwam lang geleden

Goede Zondagmorgen, lieve lezers!

Het zonnetje schijnt (nog) en de winter is nog niet voorbij, maar gisteren was het Valentijnsdag. Hier in West-Europa (voor zover ik weet) een tamelijk nieuw verschijnsel en al gauw helemaal gericht op (heimelijke) geliefden...
Een geliefde is er niet meer, maar nog een hoop liefde - voor mijn kinderen en kleinkinderen, en dan de liefde - ik noem het genegenheid/betrokkenheid - voor mijn medemensen.
Ik woon nu bijna een jaar in een flatgebouw met ntmoetingsruimte. Je kunt met elkaar praten bij een kopje koffie in de ochtend, er zijn kaartclubjes en een handwerkclub in de middag... en seizoensfeesten - carnaval, Pasen, zomer, herfst, Sinterklaas en Kerst. Haast elke maand is er iets waaraan je kunt meedoen!
Dat was voor mij even wennen, maar ik heb me er vol overgave in gestort. Niet dat ik nu zo'n gezelligheidsmens was of ben - maar ook dat kun je leren - vooral leren niet te lang aan het woord te zijn als je dan eens iets gevraagd wordt (smile!)
Dit als introductie -
van Oma Roodkapje