Hoogzomer aan de Rur (later de Roer...)

Gisteren was een stralende dag en Oma Roodkapje mocht met haar zoon en schoondochter een dagje uit...
Na lang nadenken - want het moest niet teveel loopwerk worden - beslisten we naar Monschau te gaan, daar was ik in geen 20 jaar meer geweest!
Punt elf uur werd ik opgehaald en we reden richting Aken en verder... we waren al bijna in de buurt van de Schumachers in Kerpen, maar zagen weinig kans om van hun op de koffie gevraagd te worden... toch liever naar Monschau. Dus werd de tom-tom te voorschijn gehaald; die orderte ons onmiddelijk een U-bocht te maken en terug naar de autobaan richting Aken te gaan; kort voor Aken afslaan naar Brussel en na enkele kilometers mochten we eraf en gingen lager en lager, het dal van de Rur in. Het is niet zo'n grote rivier, maar wel lang. Ontspringt ergens in Belgie of zelfs Noord-Frankrijk en mondt uiteindelijk in ? Juist, Roermond!
We vonden een parkeerplaats, dicht bij het centrum, voor maar 3 euro de hele dag - nou als de verdere prijzen ook zo waren, zaten we goed. Met frisse moed en een zwaar gevoel in rug en buik - net lood in je schoenen maar dan anders... begon Oma Roodkapje aan haar tocht over de middeeleeuwse bestrating, aan een hand de schoondochter, in de andere de wandelstok, zoonlief als gids en baanmaker vooruit... tot we een gelegenheid om koffie te drinken vonden; daar waren we wel aan toe! Ieder een stuk heerlijke Schwarzwälder Kirschtorte, koffie en thee per kannetje, oma betaalt! Heb ik me toch 20 euro in de hand en moet beschaamd vaststellen, er moet nog 3 euro bij...
Daarna lopen we nog een klein rondje over het marktplein, een bruggetje over om in een kerk te kijken, winkeltjes langs de straat en uitkijken naar beschikbare bankjes voor oma - een paar minuten per keer is genoeg en die twee staan er geduldig bij... Wat was ik blij toen de auto weer in zicht kwam!
Nu de toeristische route, zei mijn zoon - en we reden andere serpentines omhoog en over de Hoge Venen, Baraque Michel, bijna 800 meter, dan weer omlaag naar Eupen... en verder omhoog en omlaag tot we na veel omzwervingen in een mooi restaurant dichtbij Wildpark Gangelt (dat Park kenden we al - veel roofvogels, maar ook beren... en ook minder vervaarlijke dieren herinner ik me van jaren geleden) op het terras belandden.
We besloten buiten te eten, in het avondzonnetje... alleen één nieuwsgierige wesp kwam ons storen, en toen een heel gezelschap met kinderen neerstreek, was ook de eenzame wesp verdwenen op weg naar de limonadeglazen!
Om een uur of acht was oma weer thuis, doodmoe maar voldaan over een heerlijk dagje uit, en met vertrouwen in de afloop van nieuwe "avonturen" met de luxe van gezelschap met een vervoermiddel - maar misschien - als de NS klaar is met rails verleggen hier - ook weer op eigen houtje!